Met leder haalt u een natuurproduct in huis.
In functie van de dikte van het leder, de manier van looien en de afwerking (finishing) verkrijgt men leder dat er anders uitziet, anders aanvoelt en al dan niet goed beschermd is.
Het voornaamste verschil zit vooral in de kleuring die plaats heeft na de looiing.
De basiskleuring voor kwalitatief leder is de vat-verving. In een grote trommel worden de huiden gedompeld in een kleurstof (men noemt dit aniline-kleurstof). De huiden absorberen dit en worden tot in de kleinste vezel gekleurd.
Leder dat alleen deze basiskleuring heeft ondergaan, noemt men zuiver aniline leder. De poriën (haarinplanting) staan volledig open waardoor de huid ademt en aangenaam zacht en warm aanvoelt. Hierdoor is het leder wel gevoelig aan vet, vocht, vuil en licht.
De meesten onder ons wensen echter een onderhouds- en gebruiksvriendelijk product.
Het semi-aniline leder of licht gepigmenteerd leder is dan ideaal. Na de basiskleuring krijgt het leder een dunne beschermende laklaag. Deze finishing beschermt het leder tegen vuil en vlekken en maakt het veel beter bestand tegen zonlicht, maar toch blijft het leder nog warm en soepel aanvoelen.
Genezen littekens , kleine insektenbeten en andere kenmerken van de leefomstandigheden van het dier blijven hierbij soms nog zichtbaar. Vooral de nekplooien sieren het leder en benadrukken eveneens haar natuurlijke eigenschappen.
De goedkopere ledertypes zijn de gecorrigeerde leders. Huiden met veel littekens, insectenbeten en zelfs brandmerken worden eerst geplamuurd, dan geschuurd en worden uiteindelijk geprent zodat een uniform maar minder natuurlijk nerfbeeld wordt gecreëerd. Dit leder voelt ook minder aangenaam aan.
Nog goedkoper is splitleder. Een ruwe huid heeft een dikte van +/- 5 mm. Dit wordt gesplit in het nerfleder (de opperhuid) en splitleder (de onderhuid). Dit splitleder wordt ook geplamuurd, geschuurd, gecoat en geprent zodat het op nerfleder lijkt. Het nerfbeeld is evenwel uniform en het splitleder voelt koud en plastiekachtig aan door de dikke coatinglaag. Door de lossere celstructuur van de onderhuid is splitleder ook niet zeer sterk en zal het gemakkelijk gaan scheuren en barsten.
Opgelet, niet alles wat volgens de wetgeving als “echt leder” verkocht mag worden is deze naam waard. Zo worden resten leder ook vermaald en met een pasta weer tot een “lederkoek” gegoten. Dit is uiteraard kwalitatief minderwaardig.
